Door: Frank
Vorig jaar, april 2015, heeft de beving plaats gevonden waardoor in de Hymalaya’s zo’n 1000 scholen totaal “gecracket” (vernietigd of verboden nog te gebruiken) zijn. Het zijn nagenoeg allemaal Governemental schools. Private schools worden nou eenmaal anders en in ieder geval meestal earthquake proof gebouwd.
Via de Tilburgse / Belgische stichting Medora wordt al heel rap een fors bedrag opgehaald voor hulp vanwege de beving. Jonaske en ik zijn vorig jaar met de voorzitter van de Stichting naar Nepal gekomen om een bestemming te zoeken voor de opgehaalde gelden. Wij kwamen terecht in de buurt van het epicentrum, in de omgeving van Gorkha. Wij hebben daar volstrekt hopeloze scholen aangetroffen die deels in tenten, deels onder wat golfplaten met bamboe muurtjes de draad van het lesgeven weer hadden opgepakt.
De frustratie bij de scholen is groot.
Nepal heeft grote sommen geld toegeschoven gekregen voor de wederopbouw. Maar door bureaucratie, vriendjespolitiek, voortdurend gesteggel met een sausje van corruptie eroverheen, komt er voor de scholen geen geld vrij. En het is dan nog zomer, de winter moet nog komen. Misschien over drie jaar? Maar zeker niet eerder!
Al snel hebben wij besloten om de gelden uit Nederland en België te gaan besteden aan scholen. Met die gedachte gaan wij terug naar Nederland in de hoop dat er vanuit het Centre in het toch wel behoorlijk veilige zuiden beweging in dit plan komt.
Dus niet.
Zoals overal in Nepal kijkt iedereen naar iedereen en omdat ze niet veel anders te doen hebben dan dat, kan je dat heel lang volhouden en gebeurt er niks. Zo ook hier. Wij zijn afgelopen december weer teruggekomen, nu voor langere tijd, met onder andere het verzoek dit plan toch in beweging te krijgen. Wij terug naar Gorkha om ter plekke te schouwen. Niks veranderd, anders dan dat de tenten nog meer gescheurd zijn, bedolven zijn onder lagen stof en boven op de golfplaten daken takken en bladeren zijn gegooid om de warmte te temperen en het gekletter van de regen wat minder doordringend te laten zijn.
Terug in het Centre nodigen wij drie aannemers uit om een aanbieding te doen voor herbouw van scholen. Eentje uit het zuiden wil graag, de twee lokale, na het aanhoren van ons budget, willen niet eens meebieden. Nou, dan niet!
Al snel blijkt dat het bouwen van een complete school van 10 klaslokalen ongeveer NPR 20.000.000,- , ongeveer € 170.000,-, kost. En dat gaat het budget pakweg vier keer te boven.
Wij besluiten de gelden een beetje te verdelen en in drie scholen elk twee klaslokalen te laten bouwen. De aannemer offreert, te duur, terug opnieuw huiswerk maken, en ja, er komt een aanvaardbaar bedrag uit. Hij realiseert dat door de lokalen gewoon pro rata het mindere bedrag kleiner te maken. Wij stemmen ermee in, de board van Medora stemt ermee in en dan de weg naar de lokale en al dan niet landelijke autoriteiten.
Pech. In een land waar ongeveer alles kapot is, heeft de overheid besloten dit soort bouwprojecten aan strikte regelgeving te laten voldoen. Iedereen bouwt alles schots en scheef, heeft van beving-proof nooit gehoord, en ja hoor, de government scholen moeten ineens aan strikte normen voldoen. Wij voeren de druk op in dit verhaal. Brengen local Social workers in stelling. Verhogen de druk bij de headmasters om hun lobby te vergroten (terwijl zij in hun hart erg teleurgesteld zijn dat ze “maar” twee klaslokalen krijgen). Moeten wij naar het districts government of ook nog naar Kathmandu? Niemand weet de weg.
Plotseling een doorbraak. De manager van het Centre heeft twee keer met de headmasters een afspraak bij het district governement. Ondertussen ontvangt het Centre van het district waarin het gevestigd is weer een belangrijke award voor goede diensten na vlak ervoor een van de landelijke regering te hebben gekregen. Kruipolie in het proces?
Dan komt de manager toch blij terug met drie, door het districts governement getekende, toestemmingen en hoeft de weg met alle roadblocs niet gegaan te worden. Wij allemaal blij. Of toch, dan blijkt na een paar dagen dat betreffende brave ambtenaar toch buiten zijn boekje is gegaan en de vergunning niet had mogen afgeven. Maar vooruit, voor deze keer.
Dan tenslotte moet de board van het Centre het plan nog goedkeuren.
De kunst is hier vooral om vergaderingen niet voor te bereiden, in de vergadering te horen waar het over gaat, hoe groter de bedragen, des te spannender maar vooral het geheel niet overzien, om vervolgens onder luid applaus het voorstel aan te nemen, mekaar aankijkende van “nou, dat hebben wij toch even mooi gefikst” en in hun ogen glimt het volgende bericht op hun privé Facebook.
Meteen daarna de aannemer opgetrommeld en een contract gemaakt voor een voor hen toch best wel prestigieus project. Na voorlezing van de tekst in het Engels, waarin is bepaald dat de gestelde bedragen de maximaal uit te betalen vergoeding is, en waarbij wij niet erg overtuigd zijn van hun kennis van de Engelse taal, tekenen zij het contract, een brede glimlach, een kort “namaste” en hup de deur uit.
Volgende week gaan ze beginnen.
Ons verhaal is een fractie van een fractie van wat er in het land aan de hand is.
Met tranen in onze ogen wensen wij Nepal succes met haar wederopbouw van ongeveer het hele land!
wat ons beweegt in Nepal 